Modder

Ik houd ervan: stukjes schrijven. De blik naar binnen richten, slijpen aan de geest, slijpen aan de taal. Het mooi maken ook. Maar wat is dat toch verraderlijk! Zoals veel fraaie teksten en foto's over het leven iets verraderlijks hebben. Ik denk tenminste vaak, als ik ze lees, dat de schrijver alles heel goed overziet en zijn of haar leven helemaal op orde heeft. Benijdenswaardig!

Maar zo is het natuurlijk niet. Als ik mijn eigen leven overzie dan vind ik er veel geworstel en mislukking in, falen en geklungel, tot op de dag van vandaag. Negatieve gevoelens ook, tot regelrechte haat aan toe. En dan vind ik het opeens maar een schijnheilige vertoning, die stukjes. Kijk hem nou, met z'n mooie praatjes! Terwijl ik die gedachte opschrijf, realiseer ik me dat hij, naast een gebrek aan compassie, een hardnekkig misverstand blootlegt: dat iets alleen maar mooi of goed kan zijn als het dat altijd is. En dan is daar opeens die andere gedachte uit een oude mantra. Hij bezingt de lotus, de parel van de wijsheid, die - jawel - uit de modder groeit. Laten schoonheid en wijsheid je dus niet verblinden. Ze zijn door een goddelijke hand gezaaid maar ze wortelen in de modder.