(Ont)hechting

Het is een merkwaardige paradox. Als we ons aan het begin van ons leven niet veilig kunnen hechten, dan staat dat in de loop van ons bestaan een gezonde relatie met onszelf, met anderen, met het leven flink in de weg. Wie kent niet het beroemde en hartverscheurende filmpje van dat jonge aapje dat zich, alleen in zijn gazen kooi, krampachtig vastklampt aan de zachte nepvacht van een nepmoeder. Liever dát nog dan te eten krijgen. Hier staat tegenover dat ónthechting een belangrijk thema is in veel spirituele tradities. Aan de ene kant is er dus hechting als voorwaarde voor een gelukkig leven, aan de andere kant is er ónthechting als weg naar geestelijke groei en geluk. Hoe zit dat?

Hechten betekent vastmaken. En vastigheid betekent zekerheid, veiligheid. Zo werkt het in onze kindertijd. Onbewust en heel begrijpelijk nemen we dat verlangen naar houvast vaak mee ons volwassen leven in. We zijn dan ook door en door gehecht; aan waardering, aan bezit, aan onze gewoontes en denkpatronen etc. Lichaamswerk, spiritualiteit e.d. willen echter een diepere waarheid ontsluiten: leven is beweging en om daar vrij in te kunnen meegaan, is niet vasthouden de remedie maar durven loslaten. Vaak is dat een uiterst pijnlijk en beangstigend proces. Daarin kun je echter gaan merken dat het oriëntatiepunt voor je veiligheid zich meer en meer naar je innerlijk verlegt. Sterker nog: je kunt je vertrouwen gaan stellen in je overgave aan de levensbeweging zelf. Het zal de aard veranderen van alle verbindingen die je aangaat: je bent in contact maar zit veel minder vast.