Wie ben je?

Deze week wordt ze alweer één jaar, die lieve schat die ons kleindochtertje is. Ik kan zo weer volschieten als ik denk aan de eerste keer dat we haar zagen, nog geen dag na haar geboorte. Zó’n kwetsbaar en tegelijkertijd zó’n ontzagwekkend wonder van leven. Inmiddels is ze dus al een jaar lang blootgesteld aan ontelbare invloeden die mede zullen bepalen wie ze wordt. 'Stel je toch voor', zei ik tegen m'n jongste dochter, 'dat ditzelfde meisje een paar straten verderop geboren zou zijn en daar zou opgroeien; hoe anders zou ze zich dan ontwikkelen...' Dat geldt natuurlijk evenzeer voor onszelf. Stel je eens, heel concreet, voor dat jíj een paar straten verderop was geboren, laat staan een paar continenten. Wat zou er dan van je geworden zijn?

Een van de meest fundamentele vragen die je jezelf kunt stellen, is de vraag: wie ben ik? Of fundamenteler nog: wát is dat eigenlijk: 'ik'? Je kunt het nergens aanwijzen. Een deel van het antwoord op die vraag luidt dan ook vrijwel onvermijdelijk: ons 'ik' is in hoge mate een idee dat we mede onder invloed van talloos veel factoren over onszelf hebben ontwikkeld. Dat had dus ook een heel ander idee kunnen zijn. Onze identiteit is kortom niet zo vastomlijnd als we die dikwijls ervaren. Net zo belangrijk als onszelf serieus nemen is dan ook dat we het belang dat we hechten aan onze identiteit een beetje kunnen relativeren. Het bevordert onze ontspanning en onze openheid.